Dag 76, Alone among the stars

Dag 76

1993 - 2031

Kilometers: 42

We beginnen de dag met een wandeling langs het grensgebied van de bosbrand, maar uiteindelijk zijn we helemaal omringd door verbranden bomen. Ze zijn pikzwart maar omdat er witte paddestoelen op groeien voelt het net alsof we tussen de sterren wanen op een donkere nacht. Dagdromen is dan ook niet moeilijk en al snel ben ik pap uit het oog verloren. Ik begin pijn in mijn linkervoet te krijgen dus loop ik wat langzamer dan normaal. Ik loop dan ook enige tijd alleen en tot nu toe loopt het pad langs een steile helling dus ik kan hem niet voorbij gelopen zijn. Bij het eerst volgende waterpunt (water wordt weer schaars) zoek ik voor pap maar kan ik hem niet vinden. Wederom een steile helling en bij het volgende waterpunt is er weer geen teken van Richard te bekennen. Ik bedenk me dan dat hij waarschijnlijk nietsvermoedend is doorgelopen en op me zal wachten bij het volgende waterpunt voor de luch. Maar ik zit zonder water. En natuurlijk heeft pap de waterfilter dus moet ik improviseren. Een waterfilter is gemaakt van actieve koolstof bedenk ik me en gelukkig heb ik dat in mijn tas zitten in de vorm van norrit. Ik doe een paar pillen in mijn zakdoek en pers het water zo door de pillen heen. Ik ben er niet ziek van geworden dus mischien heeft het wel gewerkt, maar het water zag er zo uit:

Het was heerlijk koud en ik proefde er niks van, maar dronk wel met mijn ogen dicht. En zo liep ik verder. Met mijn zwarte water langs de berghelling op naar het volgende waterpunt. En daar was pap ook niet. Het is nu ongeveer half 1 dus tijd voor lunch, maar pap liep voor mij en toen hij voorbij liep was het nog geen lunch dus dan moet hij wel bij het volgende waterpunt zijn. En dan hoor ik jullie denken: 'maar hij zal toch zeker wel wachten bij dit waterpunt?' Ja en nee. Hij zou zeker wachten als hij het gezien zou hebben. Het is een smal stroompje en als pap aan het dagdromen is loopt hij alles voorbij. Zelfs water als we daar naar opzoek zijn. Dus mischien heeft hij het niet gezien en dus zal ik verder moeten. Als ik bij het volgende waterpunt kom en ik weer geen Richard zie besluit ik maar te wachten op hem. Of ik ben hem op magische wijze voorbij gelopen of hij is verder gelopen en heeft mij zonder water hier achtergelaten. Als dat het geval is mag hij mooi terug lopen. Ik wacht zeker een uur tot er een hiker voorbij komt gelopen en vraagt of ik Kool-aid ben. Ik heb hem al een keer eerder gezien maar ken hem niet bij naam. Hij vertelt me dat pap achter me is en naar me opzoek is. En dat hij waarschijnlijk ook op mij zit te wachten bij het vorige waterpunt. Ik bedank hem en maak de beslissing om terug te lopen richting mexico. De verkeerde kant, zoals we dat noemen. Ik laat mijn rugzak achter en begin te lopen. Niet lang daarna zie ik een hert op het pad en omdat het zo steil was kon het hert niet van het pad af. Ik ben er langzaam voorbij gelopen en had het dier kunnen aaien, zo dichtbij stond het. Maar het arme dier was doodsbang dus ben ik snel verder gelopen. Na 2 kilometer gelopen te hebben hoor ik opeens mijn naam en zie daar, pap staat recht voor me. Hij had op me gewacht bij het eerste waterpunt maar stond water te filteren bij de waterkant, tussen de bosjes. We omhelzen elkaar en lopen wer terug richting mijn rugzak. Ik ben ondertussen aan het zoeken naar het hert van daarstraks en, ja hoor. Ik zie iets bruins.. Nee het is geen hert, maar een zwarte beer. Onze eerste beer op de pct. De beer kijkt ons rustig aan, steekt het pad over en blijft 20 meter van het pad staan en kijkt ons aan alsof hij wou zeggen: gaat u gang, het pad is vrij. We lopen onder de beer langs en terwijl we aan het verwerken zijn wat er zojuist gebeurd is zien we het hert weer. Het loopt rustig voor ons en zo nu en dan blijft het staan en kijkt ons dan aan, om vervolgens weer verder over het pad te lopen. Dit blijft zeker 8 minuten doorgaan tot onze gids van het pad gaat en in de bosjes verdwijnt. De natuur zit vol verrassingen.

(Sterrenhemel op de bomen, wel een beetje toch?)

(Op een pad als dit kan je toch nooit iemand onopgemerkt voorbij lopen?)

(Op de weg terug)

('Kom maar hoor, ik wacht hier wel')

(En hier is ze weer, onze gids)

Dag 75, The border of fire

Dag 75

1952 - 1993

Kilometers: 41

Vandaag is eigenlijk niet heel veel gebeurd. We lopen richting het noorden en we verwachten ieder moment om in een verbrand bos te staan. Vorig jaar was er rondom Belden een grote bosbrand genaamd: the dixie fire. Het getroffen gebied waar wij doorheen lopen is zeker 300 kilometer lang, dus we zullen er lange tijd doorheen lopen. Maar gelukkig komt het moment dat we het verbrande bos bereiken pas op het einde van de dag. We zetten de tenten op in het pad wat buldozer gemaakt hebben om de bosbrand te bestrijden en maken ons klaar voor morgen.

(10 am)

(Telt dit ook als mijlpaal? 1234,5)

(Meer liefhebbers voor wandelingen door het as?)

Dag 74, It's okay to take the easy way

Dag 74

1924 - 1952

Kilometers: 28

We hebben vannacht geslapen achter een verlaten gebouw naast de moestuin van Jim. We hadden gevraagd aan de beheerster van het bijgebouw of er ergens een plek was om te tent op te zetten. Jim overhoorde ons en bood ons zijn moestuin aan dat tegenover het bijgebouw ligt. Hij vroeg ons of we niet op de planten konden gaan liggen en of we het niet tegen jan en alleman konden vertellen. Prima. Toen we de moestuin zagen werden we toch wel een beetje telleurgesteld. Er was veel onkruid en geen platte plek om de drie tenten op te zetten, maar een plek is een plek. Yukon was er ook bij. Later ging ik nog wat verkennen en zag ik achter de moestuin een verhard stuk tussen de struiken dat bij een verlaten gebouw hoorde. We hadden snel besloten om met zn drieën te gaan cowboycampen op dat stuk, en zo gebeurde het ook. Toen we de volgende ochtend wakker werden zagen we dat meerdere hikers deze manier van slapen hadden gekozen. Eentje lag er op de veranda van de kerk, de ander op een picnictafel bij het bijgebouw, en weer een ander had overnacht achter de generalstore. Ik heb me nog nooit zo erg als een zwerver gevoeld als nu, maar ik bedenk me dan dat dat er waarschijnlijk bijhoord.

Om 8 uur lopen we met een groep van 5 man naar het pine resort voor het ontbijt. Turkey en Savage voegen zich ons en we maken het erg gezellig. Maar aan alle goede dingen komt een eind en we horen het pad roepen. Tijd om te gaan. We lopen alleen maar in de richting van de weg of een stopt al en bied ons een ritje aan naar de trailhead, maar niet voordat hij ons de andere kant van de berg heeft laten zien. Hij verteld ons dat we over een berg lopen maar nooit de andere kant ervan zien, en laat dat nu juist de mooie kant zien. Hij brengt naar de andere kant (wat nog best een flinke omweg was) en laat ons vol trots de berg zien. Ik laat jullie oordelen.

Daarna stappen we in en worden we naar de trailhead gebracht. De zon staat hoog, het is heet en voor ons staat een flinke klim. Kom maar op berg. Het duurt niet lang voor we doorweekt zijn van het zweet maar met een goed ontbijt achter de kiezen is het klimmen zeker niet onaangenaam. Als we boven bij de top zijn vinden we ook ons eerste waterpunt. Het is hier in noord california net zo heet als in de woestijn maar het voordeel van deze sectie is dat het water ijskoud is, en dat is net wat we nodig hebben. Er is nog geen dag voorbij gegaan sinds de high sierra dat we geen sneeuw zagen, ondanks de hitte.

Na de top volgt er een splitsing: links volg je een alternatieve route over de bergrug, rechts volg je de pct die naar beneden gaat en vervolgens weer daf stuk gaat klimmen. Beide zijn ongeveer 8 kilometer en ik hoef jullie niet te vertellen welke route we kiezen. Onnodig klimmen en dalen? Nee bedankt. Iedereen die we vandaag op het pad gezien hebben zien we ook op de alternatieve route en dat maakt me erg blij. Ben ik toch niet de enigste.

We zetten kamp op rond 7 uur op een wat kiezel-achtige ondergrond en als ik een steen omschop om te gebruiken als hammer zie ik een black widow op de onderkant van de steen. Altijd eerst tegen aan duwen met je voet, nooit meteen oprapen. En nu we weten wie onze buren zal ik voortaan ook met mijn schoenen in de tent slapen. Ik ben benieuwd of ik ooit aan die geur zal wennen.

(10 am)

(Het uitzicht van onze omrit, daarboven gaan we lopen)

(1200 mijl :)

Dag 73, Sierra a city?

Dag 73

1907- 1924

Kilometers: 17

Het is vandaag koeler dan normaal maar koud kan ik het niet noemen. We zijn vlug de tent uit en hebben het tempo er goed inzitten. We gaan vandaag naar sierra city. We hopen er rond lunchtijd te zijn. Tijdens het ontbijt ontmoeten we twee southbounders. Ze vertellen ons dat ze niet op de canadese grens zijn begonnen maar in oregon ergens halverwege. Van daaruit lopen ze naar Kennedy meadows, dan weer terug naar Oregon om naar Canada te lopen. Als ze bij Canada zijn gaan ze weer terug naar Kennedy meadows om de woestijn-sectie te lopen naar mexico toe. En dat allemaal omdat er in Washington m sneeuw ligt. En niet zo weinig ook. Maar liefst twee meter. Altans dat was op 23 juni zo.... Tja. We kunnen alleen maar hopen dat als wij er zijn de meeste sneeuw weg is en dat de nieuwe sneeuw nog niet gaat vallen. We lopen verder en komen een zandweg tegen. Die leid tot een camping en vervolgens naar Sierra city. Een echte shortcut. En ik hou van shortcuts. De camping zit propvol wat niet echt gek is voor een zondag. We stoppen echter niet om rond te kijken maar lopen stevig door, en dat blijkt td helpen want om half elf vinden we onszelf achter een tafel in het Red moose cafe met een groot derde ontbijt voor onze neus. Ik kan niet blijer zijn. Na het ontbijt gaan we naar de general store en kopen we eten in voor de komende dagen. Daarna gaan we naar de kerk. Niet om te bidden maar omdat er een bijgebouw is met gratis wifi, wc, en douches. Ook zijn er picknicktafels waar we de rest van de dag besteden. We mogen onze tent opzetten in de moestuin van een local recht tegenover het bijgebouw. En terwijl we aan het internetten zijn komen we erachter dat Belden gesloten is, het volgende resupply-town. Er is corona uitgebroken en het hele dorp zit opslot. Je zou bijna vergeten dat covid bestond, hier afgezonderd van de buitenwereld. Dat word een zware tas

Dag 72, Low on water

Dag 72

1864 - 1907

Kilometers: 43

Sommige dagen gaan snel en sommige gaan heel erg langzaam. Dit was een dag waar de tijd voorbij vloog. We lopen over bergruggen heen waar een hoop wilde bloemen groeien. En als we beneden in het dal zijn lopen we door de bossen heen. Voor ons lijkt het net of we in duitsland lopen met de akkers en de bossen. We zien niet veel hikers op het pad. Het is rustig en mischien dat daarom de tijd ook zo snel voorbij gaat.

Het enige nadeel van deze sectie is het water. We moeten weer gaan opletten dat we genoeg water meenemen want stroompjes en beekjes liggen weer verder uit elkaar dus moeten we weer meer water meenemen. En we moeten opletten dat we geen waterpunt missen, wat ons natuurlijk overkomen is vandaag. We komen er pas achter als we alweer halverwege het volgende waterpunt zijn. We zijn dan ook extra blij als we dit punt bereiken. Een brede rivier met een brug erover. We maken wat chocomel en lopen vervolgens verder tot een uur of 6. We zetten de tent op en een halfuur later voegt een vrouw zich bij ons. Ik ben haar naam vergeten maar ze komt uit Alaska dus zo zal ik haar naar noemen voor het gemak. Alaska verteld ons dat ze eigenlijk de pct southbound wilde lopen. Van Canada naar Mexico. Maar er ligt nog een hoop sneeuw in Washington dus heeft ze een lift genomen naar Reno en loopt ze vanuit hier naar Canada om vervolgens weer terug te liften naar Reno zodat ze de rest van de pct kan vervolgen richting Mexico. Iedereen zijn eigen ding denk ik dan maar.

Dag 71, Free beer and wet feet

Dag 71

1828 - 1864

Kilometers: 36

Vandaag is een dag met een vooruitzicht. Yukon vertelde ons gisteravond dat er over 18 mijl een restaurant is met gratis bier. Jullie kunnen je voorstellen dat we goed de pas in de benen hebben vandaag. We slaan lunch zelfs over en komen om half twee aan op het ski resort. Yukon zit al aan een tafel te wachten op ons en we bestellen de grootste burger die er is. En zodra we onze permit laten zien wordt er een stempel op gezet en krijgen pap en ik ieder een fles met 40 oz bier. Dat is 1.18 liter. Mijn vrienden zullen wel raden wat er gebeurd verder en voor de rest zal ik het maar vertellen: ik kan niet tegen alcohol. En na een hele dag gelopen te hebben en bijna niks gegeten te hebben valt dit biertje dan ook niet goed. Of niet goed, ik voel me meteen zat. Het duurt dan ook ff voordat ik zodoende hersteld ben dat we weer wat verder kunnen lopen. Maar zodra ik onderweg ben voel ik me meteen beter. We lopen richting de snelweg in Donner pass. Er loopt een tunnel eronderdoor zodat we veilig naar de andere kant kunnen lopen. Jammer genoeg is die tunnel onderwater gelopen. Er staar zeker 40 cm water in. En omdat er veel rotzooi in drijft houden we de schoenen aan. Het lijkt erger dan het is. We lopen verder met natte schoenen maar omdat we lopen persen we het water er met elke stap uit. Helemaal droog zijn ze echter niet wanneer we de tent opzetten. Hopen dat ze in de nacht wat drogen.

(Ik was wel blij hoor)

(Hehe)

Dag 70, Trailmagic

Dag 70

1887 - 1828

Kilometers: 41

We vervolgen de pct door Desoltation Wilderness. Hier zijn er echter meer bomen en meer wilde bloemen. Het mos op de bomen is zo groen, dat het me niks zou verbazen als ze in het donker licht zouden geven. Het geeft een magisch gevoel, lopen door een bos met groen mos en wilde bloemen, en hier en daar riviertjes en kleine watervallen. Je zou zeggen dat we niet blij zouden zijn als we de grens van de wildernis bereiken en eruit lopen, maar niks is minder waar. Bij de weg vinden we namelijk trailmagic. Druiven, manderijnen, appels, bagels met cream cheese, chocola, chips, frisdrank en bier. We hebben dit te danken aan twee dames die toch in de buurt wonen. Twee uur rijden. Dat is van alkmaar naar beers.... Rare jongens, die amerikanen. We eten onze buik rond en een uur later zijn we weer onderweg. Het pad is wat liever voor ons hier. Het loopt voornamelijk vlak en er zijn geen scherpe rotsen. We lopen met uitzicht op lake tahoe en even later vinden we onszelf op een bergrug waar we de rest van de dag overheen lopen. Een heerlijk briesje en uitzicht aan beide kanten. Om 6 uur komen we aan bij een riviertje. Het is de eerste kampeerplek sinds uren maar helaas, het zit al vol. We vullen de flessen en steken de rivier over om tussen de bomen allemaal lege kampleerplekjes te vinden. Boffen wij even.

Dag 69, Chapter 3

Dag 69

1758 - 1887

Kilometers: 29

We hopen vandaag vroeg te kunnen beginnen maar gaan niet eerder weg voor we een goed ontbijt op hebben. Gisteren hadden we ontbeten bij Berts cafe. Een ouderwets ontbijt en lunchcafé en dat was erg goed bevallen. Toen we er kwamen was het erg druk en moesten we een halfuur wachten voor we konden ontbijten. Waar we natuurlijk geen probleem mee hadden. Maar vandaag willen we snel weg en zodra de deuren open gaan staan we binnen. Het is 7 uur en nog relatief rustig. Wat arbeiders die nog snel wat willen eten en een paar locals. Echt een typisch ouderwets amerikaans eettentje. Bert komt zelf met de koffiepot en maakt een praatje met de gasten. Erg leuke sfeer en een dikke aanrader voor iedereen die ooit in de buurt komt.

Na het ontbijt krijgen we een lift van Gary. Een trailangel die de hele dag door hikers wegbrengt en ophaalt. We hebben er zin in om weer te beginnen. Een nieuw hoofdstuk: Northern California. Het begint langs Echo lake en na het meer komen we in Desolation Wilderness. Een apart wilderness. Verlaten, troosteloos maar toch ook prachtig. Een stuk van het bos is onderwater gelopen en overal zijn meertjes en stroomt er water tussen de rotsen. Het pad ligt bezaait met keien en we moeten weer klimmen. Onze laatste pas van de Sierra neveda waar ik de naam weer van vergeten ben. Daar moet ik toch echt iets aan doen.

(10 am)