Dag 68, South lake tahoe

Dag 68

1758 - 1758

Vandaag nemen we een rustdag. Het is al enige tijd geleden dat we een dag hebben gehad waar we 0 kilometer gelopen hebben en dat heeft lichaam en geest toch wel nodig. Maar zoals altijd betekend een rustdag niet alleen rust. We moeten boodschappen doen, een hoop eten en we hebben nieuwe schoenen nodig. Ik upload ook wat verhalen maar het schrijven kost me te veel energie en ik houd er ook snel mee op. Doe ik morgen wel, bedenk ik bij mezelf. Uitstelgedrag.

Voor schoenen moeten we aan de andere kant van de stad zijn. Normaal is dat geen probleem, 10 minuten met de auto. Dat is niks. Maar we hebben geen auto en we moeten alles lopen. En dan kan het toch best ver zijn. Gelukkig rijd er hier wel een bus en staan we zo voor de schoenenwinkel. Mijn schoenen hebben ze niet, maar pap slaagt wel. Of het nodig was? Dat mogen jullie zeggen. Ook hebben we een nieuwe simkaart gekocht. Niet bij de geliefde att, maar bij onze nederlandse T-mobile. We gaan naar binnen en het wordt zo geregeld. Binnen 10 minuten staan we weer buiten. Zo kan het dus ook. Ook krijg ik nog een berichtje van ons mam, we staan in de krant van ons dorp. Trots verteld ze over wat wij hier doen en voor wat voor uitdaging wij staan. Erg lief moeps

Dag 64 tm 67, A rainbow in the clouds

1645 - 1758

Het begint weer meer te waaien deze dagen. We lopen over bergruggen en de beschutting groeit minder, maar de uitzichten worden daardoor beter. Op de derde dag sinds ons vertrek uit Kennedy meadows north komen we weer twee rangers tegen. Er zijn een hoop daghikers die de berg oplopen en wij zijn de enige die naar beneden gaan. Ze vragen ons waar we geslapen hebben vannacht en wij hebben natuurlijk geen idee waar dat was. Ik weet niet eens welke dag het is. "Ergens op de pct" en daar nemen ze genoegen mee. Onze permits hoeven ze niet te zien. Maar een hoop daghikers kan maar een ding betekenen: een parkeerplaats. En als we aankomen op de parkeer zien we iets wat we sinds Tehachapi niet gezien hebben: trailmagic. Bij de parkeerplaats staat een rangerstation en daar worden we uitgenodigd om te gaan zitten en om wat te drinken en eten te pakken. Wat is dat lang geleden zeg. Ik was bijna vergeten dat het bestond. Als we weer verder lopen van de rangerstation komen we weer een ranger tegen. We maken een praatje en hij verteld ons over de bloemen die we zijn tegengekomen (en dat zijn er veel) en loopt een stukje met ons mee. Als we pauze gaan houden loopt de ranger verder. Hij is bezig met brand preventie. En terwijl we zitten te eten zien we in de wolken een regenboog verschijnen. Er komen veel wandelaars voorbij maar iedereen schijnt het niet te zien.

We naderen Lake Tahoe en de pct voegt zich samen met de Tahoe rim trail. TRT afgekort Een meerdaagse wandeltocht om lake tahoe heen en omdat het vakantie is wordt dit pad veel gelopen en wordt de pct ook weer drukker. We komen een vrouw tegen die in tegengestelde richting loopt en ons vraagt of het nog ver is naar de top. We hebben werkelijk waar geen flauw idee. Lachend verteld ze dat elke pct-hiker dat antwoord geeft maar dagwandelaars en trt-hikers het altijd wel weten. En zoals ik al zei ik weet niet eens welke dag het is. Maar morgen komen we daar wel achter. Als we South lake tahoe binnen komen hangen de vlaggen uit en viert iedereen hier feest. Er wordt ons verteld dat er vanavond een vuurwerkshow wordt gehouden op het strand. De reden van al dit: independence day, or the fourth of july. Een erg belangrijke dag voor de amerikanen. We boeken een motel voor twee nachten en in de avond gaan we naar het vuurwerk kijken. Amerika op zijn geks. En dat wil wel wat zeggen.

Dag 60 tm 63, we are back

Dag 60 tm 63

1524 - 1645

Yosemite was een stuk dat toch zeker als moeilijk kan worden ervaren. Deze vier dagen waren heet en het pad was in erg slechte staat. Het record van aantal muggen ligt tot nu toe ook hier en we hebben steil omhoog moeten klimmen. Desalnietemin was het prachtig om te lopen. Toen we in de woestijn liepen was het net lente wat natuurlijk ook logisch is want dat was in mei. Gek genoeg komt de lente hier later. Er zitten nog knoppen in de bomen en struiken en de bloemen laten zich nu pas zien. Ook ligt er overal nog sneeuw zodat er ook aan water geen gebrek. De tweede dag nadat we Yosemite valley hebben verlaten zijn we Yukon weer tegen gekomen. We zagen hem bij een meer waar gek genoeg geen muggen waren. We hebben even bijgepraat en toen nam hij alweer afscheid van ons. Het zou nog een paar dagen duren voor we hem weer tegen zouden komen. Toen we van het meer weg liepen kwamen we ook een Ranger tegen. Hij liep de berg op en was helemaal buiten adem. Hij vroeg of we permits hadden en nam genoegen met ons antwoord. Hij hoefde ze niet te zien. (Heb ik daar al die moeite voor gedaan?)

Bij de pass van dorothy lakes verlieten we Yosemite. We hadden niet eens door dat we aan het klimmen waren en we zien het maar als een afscheidcadeautje van het park. Bovenop de pass waaide het flink en lieten we de zwermen muggen achter ons. Het pad zag er ook beter uit. Je kan de grens van het park goed zien:

Ik sta nog in Yosemite.

De vierde dag bereikten we Kennedy meadows north. Even snel eten en voorraden inslaan en weer weg. Het was er te druk voor ons. Onze vreugde kon niet groter zijn toen we af werden gezet bij het trailhead want er was een stel met 5 schotse collies. 4 kortharige en 1 langharige. Alle aandacht van de andere hikers ging naar de kortharige maar mij kon je vinden bij de langharige die sprekend op pink, onze eigen hond, lijkt. We lieten een foto van pink zien aan het baasje en ze vroeg waarom we een foto van haar hond lieten zien, waarop wij natuurlijk hard moesten lachen.

(Ik met de hiker-collie)

(Ik met pink, onze eigen hond)

Het landschap is nu ook weer veranderd en het pad loopt minder steil, waar we erg blij om zijn

Hallo

Hallo allemaal. Ik wil even laten weten dat pap en ik nog steeds in leven zijn. Met mijn voeten gaat het prima. Ze zijn helemaal genezen en zien er weer uit zoals voeten eruit horen te zien. We zijn momenteel in Sierra city en hebben wel wifi, maar ik kan geen foto's uploaden. Dus helaas moeten jullie nog even wachten op onze verhalen. Sierra city ligt alweer in de volgende sectie: Noord california. Weer een hoofdstuk afgesloten, yay. Ik weet dat ik ver achterloop maar jullie zullen toch echt nog wat geduld moeten hebbeb helaas. Ecxuses voor het ongemak.

Dag 59, Some time to kill

Dag 59

Yosemite valley - Tuolomne river

1517 - 1524

Kilometers: 7

We hebben vannacht prima geslapen. Midden in de nacht zijn er nog een paar rangers langs gekomen om te kijken of iedereen betaald had maar verder zijn we niet gestoord. We zijn al vroeg op pad en in onze vroegte hebben we het hele park voor onszelf. De bus terug naar Tuolumne meadows vertrekt pas om 5 uur dus hebben we wat tijd te doden. Er rijd hier een gratis bus door de valley heen en ondanks dat we geen bestemming hebben stappen we toch in voor een tour door de valley. Er zitten een hoop wandelaars in de bus en aan ons wordt dan ook snel de vraag gesteld waar wij naartoe gaan wandelen vandaag. 'Oow nergens, we gaan toch niet wandelen op onze vrije dag'. We bezoeken het visitor center en ik koop een boek over bomen in de Sierra nevada zodat ik mischien nog wat wijzer word tijdens dit avontuurtje van ons en omdat ik benieuwd ben naar waar we altijd naar zitten kijken.

We lopen naar de rivier waar we de rest van de tijd doorbrengen. Om 5 uur gaan we terug naar de trail en om 7 uur zijn we weer aan het lopen. Wat is het toch fijn om terug te zijn. Hier is helemaal niemand terwijl het net zo mooi is. Maar in de afwezigheid van mensen zijn er muggen voor in de plaats gekomen en snel trekken we onze lange kleren weer aan. Je kan niet alles hebben he.

(Hoeveel tellen jullie er?)

Dag 58, happy birthday

Dag 58

Vogelsang trail junction - Yosemite valley

1507 - 1517

Kilometers: 10

Vandaag hebben we een jarige. Pap is 58 geworden. Vandaag gaan we het er dan ook nog goed van nemen.

Aan alles kan je zien dat het vanacht nog goed geregend en gehageld heeft. Alles is dan ook nat maar dat moet de pret niet bederven want dat zorgt er ook voor dat er geen muggen zijn. We maken haast om zo vroeg mogelijk bij Tuolumne meadows te komen zodat we de bus naar Yosemits valley kunnen pakken. We komen om 8:40 aan en zien dat we de bus net gemist hebben. De volgende en laatste vertrekt pas om 10 uur. Later leren we dat de eerste bus nooit is op komen dagen.

Er is een winkel en postkantoor en halen wat non-trail ontbijt. We hadden een pakketje opgestuurd naar dit postkantoor maar op de track and trace zagen we dat die in Yosemite valley lag. Maar eenmaal in de winkel zagen we de rekken met pakketjes liggen en die van ons lag er ook mooi tussen rechts boven in de hoek. Een raar systeem hebben ze hier. Het postkantoor was nog dicht dus moesten we nog even wachten voor we het pakketje meekregen. Maar dat maakte natuurlijk niet uit want de bus was er toch nog niet.

We namen de bus de valley in en waren onder de indruk van de drukte. Amsterdam is er niks bij. Maar ze hadden er bier, slechte wifi, mooi uitzicht en goed eten en we waren toe aan rust. We kregen te horen van twee rangers dat we onze tenten mochten opzetten in de backpackers campground maar dat leek een beetje tussen de regels in omdat we eigenlijk een permit nodig hadden. Maar omdat we met de bus waren gekomen was het ook goed. We hebben nog familie geprobeert te bellen maar de verbinden was erg slecht. Ik kon zelfs geen verhalen uploaden.

Dag 57, Entering Yosemite NP

Dag 57

Agnew meadows - Vogelsang trail junction

1476 - 1507

Kilometers: 31

In de ochtend volgen we een helling en het pad klimt en daalt zonder enige reden. Onder ons stroomt een rivier en wij lopen daar een flink stuk boven. Maar in plaats van ons op een hoogte te houden moeten we dalen en klimmen en zien we zelfs switchbacks of haarspeldbochten.Dat hebben we in de woestijn wel vaker gezien maar nog niet in de high sierra en zo klimmen en dalen kan leiden tot irritatie en soms worden er dan ook woorden gezegt richting de pcta, de organisatie achter de pct, die niet echt lief zijn. Gelukkig kan niemand ons horen want we zijn weer alleen. De jmt had zich gisteren van ons afgesplitst en komt na 30 kilometer weer bij ons terug ter hoogtw van Thousand island lake. Een aparte naam want er liggen helemaal geen 1000 eilanden in. Het meer is wel prachtig en we vergeven het de gekke naam. Bij het meer wordt het ook weer drukker en zien we een hoop weekendwandelaars die toevallig ook over de pct lopen. Je kan ze altijd makkelijk herkennen. Ze praten veel en ruiken erg lekker, terwijl wij zwijgzaam in onze ongewassen kleren voort lopen. Ik blijf het een mooi gezicht vinden. Ik heb soms wel eens de vraag gekregen waar pap en ik het dan over moeten hebben na zo'n lange tijd maar om jullie de waarheid te zeggen praten pap en ik amper met elkaar omdat er niks te zeggen valt. En als er iets gebeurd of te bespreken valt dan zullen we uiteraard met elkaar praten, maar voor het grootste gedeelte van de dsg heerst er een vreedzame stilte dat alleen wordt onderbroken door de natuur zelf. Dagwandelaars, weekendwandelaars of jmt-hikers aan de andere kant praten voortdurend met elkaar en vaak gaat het om de grootste onzin. Niet dat we dat erg vinden, we vinden het alleen maar komisch. Het kontrast kan niet groter zijn.

We zijn sinds de thousand island lake alleen maar aan het klimmen en om 2 uur komen we op de top van Donohue pass. Hier zijn alleen pct en jmt hikers en het is weer lekker rustig. We naderen het begin van de jmt en alle jmt-hikers lopen vol enthausiastme langs ons voorbij. (De jmt loopt in tegengestelde richting). Ze zijn wel moe en uitgeput, maar ze hebben zin in het aankomende avontuur. Ik herken mezelf in ze terwijl ik aan de mexicaanse grens stond en geen idee had wat me te wachten stond.

Tijdend de weg naar beneden wordt het weer snel donker vanwege de wolken maar we denken er niet veel van als ik plots een lichtflits zie. Was dat bliksem? Nee dat moet een wolk zijn geweest langs de zon of mijn muggennet dat raar met het licht speelt of.. KABOEM!!!! Ik maak een sprongetje van de schrik. Toch bliksem. De wolken trekken achter aan ons voorbij en we lopen gelukkig niet onder het onweer maar het is wel even schrikken. We lopen door en langzaam begint het te regen. Dikke druppeld vallen langzaam naar beneden en we trekken de regenjassen aan. Om 7 uur gaat het harder regen en we zetten snel de tent op. Omdat we geen eten warm kunnen maken eten we het ontbijt voor morgen maar op en kijken we naar Baahubali 2. Voor wie geen goede film kan kiezen kan ik zeker een slechte film aanraden. Je lacht je kapot. Je hebt A en B films, maar ook Z films zoals Baahubali. We vermaken ons kostelijk ondanks de regen.

Dag 56, A lucky day

Dag 56

Mammoth lakes - Agnew meadows

1459 - 1476

Kilometers: 17

De hele ochtend tot we uit moesten checken hebben we gespendeerd met bellen en posten. Om 11 uur moesten we uitchecken wat we ook gedaan hadden, maar we bleven tot 12 uur op de kamer. Gisteren hadden we al boodschappen gedaan en het enige wat ons nog te wachten stond was een nieuw slaapmatje vinden voor pap, want daar zit een grote bobbel in. Er zit nog garantie op maar opsturen gaat niet want dan moet pap op de grond slapen. Na thermarest geemaild te hebben kregen we te horen dat we hem om konden ruilen bij een lokale winkel. We zijn er bij twee geweest. De eerste had dit type niet en de tweede deed niks omruilen tenzij het daar gekocht was. Lekker dan. We lopen terug en komen bij een nederlandse bakkes waar ik hoop ontbijtkoek te kunnen kopen. Dat hadden ze niet maar wat ze wel hadden waren donuts. Lekker nederlands. Lichtjes telleurgesteld lopen we naar het busstation. Wat jullie moeten weten van Mammoth is dit het net zo is ingedeelt als Big bear. Overal staan bomen, er rijden gratis bussen door de stad en er wordt een hoop geskied. Er ligt nu bijna geen sneeuw meer maar dat maakt voor Mammoth niet uit want dan gaan ze simpelweg mountainbiken. Het is een drukte van jewelste en verlangen weer naar de rust van de pct. We hebben nog geen tien stappen gezet richting het busstation als er een auto stopt en een dame vraagt of we een lift nodig hebben. Ze brengt ons naar het busstation waar we de bus kunnen pakken terug naar red meadows. Om 2 uur zijn we bij het resort en omdat we geen ontbijtkoek hebben kunnen scoren bestellen we beide nog een hamburger. We gaan aan een tafeltje zitten bij twee andere hikers aan raken een beetje aan de praat als mijn oog op de hikerbox valt dat op een boomstronk staat tussen alle tafels in. Er steekt een gevriesdroogde maaltijd boven uit en ik ga op onderzoek. Als ik terug kom heb ik 6 gevriesdroogde maaltijden in mijn hand en de andere hikers vliegen naar de hikerbox. Gevriesdroogde maaltijden zijn zo'n beetje het beste wat je kunt krijgen in de wildernis. Het luxte van het luxte. Anders is het aardappelpurree, noedels of knorr sidedishes, maar met gevriesdroogde maaltijden kan je eten wat je normaal thuis ook eet. Ze zijn licht, voedzaam maar helaas wel erg duur en ondanks dat we al een resupply hebben gedaan neem ik het extra gewicht graag mee. En nee ik heb niet alles meegenomen, er lagen er nog genoeg in voor de rest. Na alles in mijn tas gepropt te hebben kunnen we dan eindelijk gaan. Het is ongeveer 3 uur en we willen graag nog wat kilometers gelopen hebben voor het donker wordt.

En donker wordt het snel. Niet vanwege de ondergaande zon maar vanwege donkere wolken die boven ons opduiken. We verwachten onweer maar gelukkig blijft het bij een paar druppels regen. Om 7 uur zetten we de tent op en maken avondeten. Nee niet wat ik heb gevonden maar wat we gekocht hebben in mammoth. Knorr sidedishes met een indiashr currypasta. Erg zwaar dus dat gaat als eerste op.